به نقل از «ایسنا»

«عاشقی» شرط شعر گفتن برای اهل بیت (ع) است

تاریخ انتشار: ۱۸ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۸۵۳۸۵۷

ایسنا/گلستان شاعر اهل سنت گلستانی، عشق به اهل بیت(ع) را شرط شعر گفتن برای معصومین (ع) دانست و گفت: اگر محبت اهل بیت (ع) در دل شاعر نباشد هرگز نمی‌تواند شعر اثرگذار خلق کند.

عشق به پیامبر گرامی اسلام (ص) و اهل بیت پاکش (ع) ویژگی بارز مردم اهل سنت گلستان است، برگزاری مراسم بزرگداشت برای امام حسین (ع)، رفتن به زیارت امام رضا(ع) و شعر نوشتن در وصف ائمه اطهار (ع) چند نمونه از ابراز محبت قوم شریف ترکمن به ساحت پاک معصومین (ع) است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در آستانه بزرگداشت حافظ هستیم و به همین مناسبت با «ارازمحمد خرمالی» یکی از شعرای خوشنام گلستانی که به عشق  اهل بیت (ع) قلم می‌زند، گفت وگویی دوستانه داشتیم که در ادامه می‌خوانید:

ایسنا: به رسم معمول خود را معرفی کرده و بگویید از چه زمانی به شعر گفتن علاقه‌مند شدید و اولین شعر خود را در چند سالگی سروده‌اید؟

ارازمحمد (بشیر) خرمالی متولد ۱۳۵۳ شهرستان گنبدکاووس هستم، علاقه من به شعر و شاعری به دوران دبیرستان و آشنایی با اشعار مختومقلی فراغی برمی‌گردد، در آن زمان به اشعار مختومقلی فراغی و به خصوص اشعاری که در وصف ائمه اطهار (ع) و پیامبر گرامی اسلام (ص) نوشته بودند، علاقه‌مند شدم.

در دوران سربازی وقت آزاد زیادی داشتم، در مدت دو سال سربازی تمامی دیوان مختومقلی فراغی را حفظ کردم و بعد از پایان دوران سربازی اولین شعر خودم را با نام «یا مصطفی» در وصف حضرت محمد (ص) سرودم.

ایسنا: شاعران مورد علاقه شما چه کسانی هستند؟

به مختومقلی فراغی بسیار علاقه‌مند هستم و در بین شعرای فارسی‌زبان به مولوی، عطار و به ویژه سعدی بسیار علاقه دارم و بارها بوستان سعدی را خوانده‌ام.

ایسنا: در چه جشنواره‌هایی برگزیده شده‌اید؟

در جشنواره‌های زیادی رتبه کسب کرده‌ام، برای نمونه دو سال متمادی در کنگره فرهنگ عاشورایی در آیین، زبان و ادبیات ترکمن که در تالار فخرالدین اسعد گرگانی برگزار شد، مقام اول را کسب کردم، در کنگره شعر اهل بیت (ع) که در سطح کشوری در تربت جام برگزار شد نیز با ارائه شعر «۱۴ خورشید» در وصف ۱۴ معصوم پاک (ع) اول شدم و چندین مقام دیگر نیز در همین راستا کسب کردم.

ایسنا: مضامین اشعار شما چیست؟

اشعار من با موضوعات اخلاقی، اجتماعی، مذهبی و عرفان است و به ویژه در وصف اهل بیت (ع) و حضرت محمد (ص) شعر گفته‌ام. یکبار نیز در وصف سردار دل‌ها شهید قاسم سلیمانی شعر سرودم که مورد توجه زیادی قرار گرفت.

ایسنا: شعر گفتن برای اهل بیت (ع) چه تفاوتی با شعرگفتن برای دیگر موضوعات دارد؟

من فکر می‌کنم، باید اهل بیت (ع) به شاعر توجه کرده تا شاعر بتواند در این خصوص قلم بزند، در حقیقت اگر عشق و محبت اهل بیت پاک پیامبر (ع) در دل شاعر نباشد، نمی تواند در وصف این بزرگان شعر بگوید و اگر شعری بنویسد شعرش خالی از عشق و احساس بوده و اثرگذار نخواهد بود. به عبارتی دیگر تنها کلامی که از دل بر می‌آید بر دل می‌نشیند.

ایسنا: به نظر شما شعر گفتن قابل یادگرفتن است یا ذاتی‌ست؟

به نظر من هنر شعر نوشتن با تمام هنرهای دنیا متفاوت است و حتماً باید استعداد و خمیرمایه آن در وجود فرد باشد تا بتواند شعر بگوید، شعر سرودن را حتی با نویسندگی هم نمی‌توان مقایسه کرد.

به طور مثال یکی از دوستان من که اتفاقاً قلم توانمندی داشته و کتاب‌های زیادی نیز نوشته بود، علاقه زیادی به شعر نوشتن داشت و به اصرار خودش قریب ۱۵ سال با او شعر نوشتن را تمرین کردم ولی هرگز نتوانست حتی یک صفحه شعر بنویسد.

ایسنا: شعرهای شما به زبان فارسی است یا ترکمنی؟ و قالب شعری که دارید چیست؟

اشعار من اغلب به زبان ترکمنی است و شعر زبان ترکمنی همانند اشعار فارسی نیست اما با توجه به آهنگ بیت‌ها می‌توان آن را تقریباً شبیه به غزل در زبان فارسی دانست.

ایسنا: آیا شعر گفتن در تمدن‌سازی و ارتقاء سطح فرهنگی مردم موثر است؟

شعر گفتن و تأثیر شگفت‌انگیز آن در فرهنگ سابقه تاریخی و دیرینه دارد و همواره شاعران مورد توجه ویژه بزرگان و معصومین (ع) بودند. در شعرها مضامین اخلاقی و ارزش‌ها به زیباترین شکل ممکن و با کلمات زیبا و آهنگین بیان می‌شود به همین دلیل تأثیر بسیار زیادی در شنونده گذاشته و تا مدت‌ها در ذهن مخاطب می‌ماند.

ایسنا: مشوق اصلی شما در شعر گفتن چه کسی است؟

پدر من روحانی است وعلاقه زیادی به حضرت محمد(ص) و اهل بیت (ع) دارد، زمانی که اولین شعرم را در مورد حضرت محمد (ص) سرودم مرا تشویق کرد و همواره مشوق من در این راه بود.

ایسنا: کدام شعر شما بیشتر از بقیه مورد توجه قرار گرفت و موج شهرت شما شد؟

شعری «بایلیق» به معنی «سعادت و خوشبختی» که ۱۰ سال پیش در کنگره شعر اقوام به عنوان شعر برتر کنگره انتخاب شد. این شعر اخلاقی و اجتماعی در بین ترکمن‌ها خیلی معروف و مشهور است، حتی بین ترکمن‌های کشور ترکمنستان نیز شهرت دارد و معمولا من را با این شعر می‌شناسند و باعث دیده شدن و شهرت من شد.

 قسمتی از شعر بایلیق به شرح ذیل می‌باشد:

بایلیق دیماگ بیک آتا             قولیقیندا بول ادما خطا

بایلیق حاقا بنده بولماق         انه جاندان آلقیش آلماق

بایلیق دبماگ جان آقالار         صالحی بولیان چاغه لار

ایسنا: آینده شعر و شاعران کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید؟  

در قدیم مردم بیشتر در محافل شعر شرکت می‌کردند و استعدادها در این محافل شناسایی و رشد داده می‌شد، اما امروزه کودکان و نوجوانان ما بیشتر عمر خود را در فضای مجازی و گوشی‌های تلفن همراه به هدر داده و مجالی برای رشد استعدادهای هنری فرزندانمان باقی نمی‌ماند و این یک خطر جدی و مهم فرهنگی است که باید برای آن چاره‌اندیشی شود.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: ترکمن گلستان حافظ پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد شعر آیینی شعر روز حافظ استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی فرهنگی و هنری استانی شهرستانها استانی علمی و آموزشی زنجان استانی سیاسی استانی ورزشی استانی اجتماعی استانی اقتصادی استانی فرهنگی و هنری استانی شهرستانها مختومقلی فراغی شعر نوشتن حضرت محمد علاقه من شعر گفتن اهل بیت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۸۵۳۸۵۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا ژاپنی‌ها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟

شوهر اویوا می‌خواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیت‌آمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!

به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی». 

قرن‌ها پیش، داستان‌های ارواح در ژاپن بسیار نقل می‌شدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشته‌شده از سال‌های ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستان‌هایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.

داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد. 

کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، می‌گوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدت‌ها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.

تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامه‌های آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.

کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوه‌های ویژه پیچیده‌ای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل می‌کرد. 

بروکس می‌گوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیت‌ها با کمک آن‌ها پرواز می‌کردند، همگی نشان‌دهنده حضور ارواح بودند.» 

هزاران چاپ با قیمت‌های شگفت‌آور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس می‌گوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود. 

چنین نمونه‌های رنگارنگ و زنده‌ای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی می‌مانند، به‌ویژه چاپ‌هایی که شامل برگه‌های کاغذی بلند می‌شدند تا جلوه‌های پیچیده صحنه را منعکس کنند. 

یکی از چاپ‌های چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را می‌بینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را می‌بینید، خدمتکاری که ناخن‌های دستش بعد از مرگ همچنان رشد می‌کنند. 

این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده می‌شوند که لباسش را سریع عوض میکند. 

در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه می‌گذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس می‌گوید چاپ‌ها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپ‌ها نادر هستند، به خصوص آن‌هایی که کاملاً سالم باقی ماندند. 

ارواح قرن‌ها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آن‌ها، مخاطبان نخبه‌تر و باهوش‌تر بود. 

شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی

فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه می‌گوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیت‌هایی با ماسک‌های چوبی استادانه میشد. او می‌گوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود می‌گیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آن‌ها اتفاق می‌افتد.»

تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیت‌های ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقاب‌ها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت. 

فلتنز می‌گوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهین‌آمیز است، چون اسطوره‌شناسی نو را از بین می‌برد.» 

«داستان‌های نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبح‌ها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آن‌ها داستان‌هایی از گذشته‌های دور بود و آن داستان‌ها اغلب با مکان‌های خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند». 

«آن داستان‌ها از طریق ارواح مرتبط با آن مکان‌ها بیان می‌شوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.» 

به راستی چرا ارواح در سنت‌های فرهنگی ژاپن دوام آورده‌اند و در دوره ادو احیا شدند؟ 

به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعه‌دار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعه‌ی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستان‌های شبح‌آلود اشکالی از عدالت در جامعه‌ی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود». 

«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانه‌ای، تماشای این نوع نمایش‌ها که در آن‌ها، ارواح می‌توانستند به روشی که مردم نمی‌توانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشه‌های انتقام‌جویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.» 

بروکس می‌گوید دانستن شمار چاپ‌های آن زمان دشوار است و مردم هنوز آن‌ها را با روش‌های سنتی می‌سازند. 

بینندگان حتماً می‌توانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلم‌های مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند. 

بروکس می‌گوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آن‌ها را فیلم‌های ترسناک ژاپنی می‌شناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان می‌توانید چیزهایی ببینید که می‌شناسید و به آن‌ها علاقه دارید.»

کانال عصر ایران در تلگرام